Ko en Ellen: Één van de powerkoppels van Akros

Ko en Ellen: Één van de powerkoppels van Akros

Binnen Akros zijn er vele powerkoppels. Koppels die binnen de club zijn ontstaan en ook altijd samen veel voor onze club hebben betekend en soms zelfs nog steeds actief zijn. Te beginnen bij Cecile en Marcel, door naar Reggy en Harry, Eef en Ruud, Saskia en Frank, Aaf en Hugo, Linde en Robert, Marieke en Kenny, Stefanie en Bas, Lara en Albert en .... zo vergeet ik er beslist nog een paar. En vergeet niet de powerkoppels die nu aan het onstaan zijn binnen onze club. Maar deze laatste willen vast nog niet genoemd worden. 

En wie hier zeker niet mogen ontbreken zijn natuurlijk Ellen en Ko die nog altijd beiden heel actief zijn binnen onze club. Ellen als de vaste trainster en coach van de U10 en Ko die elk team op zijn schouders neemt die hem nodig heeft. Een eerbetoon aan die twee mag dus niet ontbreken!

Ko's Avonturen: Ko begon zijn sportcarrière als voetballer, maar ontdekte al snel de magie van basketball. Hij was zo onder de indruk toen de voorzitter, toendertijd Albert Swinkels, hem persoonlijk zijn spelerskaart kwam brengen! Bij voetbal hoefde je zo'n VIP-behandeling niet te verwachten! Ko voelde zich meteen thuis bij Akros, alsof hij in een warm bad stapte. Hij begon op 12-jarige leeftijd bij de aspiranten en speelde daar twee jaar. Nu, op 56-jarige leeftijd, heeft hij een indrukwekkende geschiedenis bij Akros achter de rug. Als speler (hij is nog altijd de speler die het langste bij HS1 heeft gespeeld), als trainer/coach, als (onafhankelijke- en bonds-) scheidsrechter en van 1991 tot 2023 als bestuurslid, scheidsrechterscontactpersoon en als de langszittende voorzitter van onze club. Ko heeft bijna elk team getraind, van U14 tot heren 1, en nam vaak het team dat 'over' was om de club te ondersteunen. Zijn motto: "Als er een team is dat niemand wil, dan neem ik het wel!"

Ellen's Reis: Ellen, nu 55, begon haar basketballavontuur in Nijmegen tijdens haar studietijd. Ze woonde in een studentenhuis waar Reggy iedereen naar de gymzaal sleepte voor een potje basketball. Ellen, die van reddingzwemmen kwam, vond het een leuke afwisseling. Het studentenhuis had zelfs een eigen team, Idefix, en organiseerde toernooien met daarna legendarische feesten. Op een van die avonden ontstond haar relatie met Ko. Ze deed toen ook al vaak mee met de vrije trainingen op de vrijdagavond in het Elzendaal en werd al snel gevraagd om bij Akros te komen spelen. Ze begon als center bij dames 1: "Want lang hè...". Inmiddels speelt ze nog altijd bij het dames recreantenteam, dus toch ook al een carrière van meer dan 30 jaar en is ze van center naar shooting-guard 'geupgrade'.

Familie Basketbal: Lieke en Marit, de dochters van Ko en Ellen, hebben ook gebasketbald. Lieke stopte toen ze ging studeren, en Marit (na vluchtig gelonkt te hebben naar voetbal, wat we haar vergeven) speelt inmiddels bij Basketball Academy Limburg in Weert in de Women's Basketball League. Wij herinneren ons haar vooral als dat kleine fanatieke speelstertje dat met bal en al opgetild werd in de U10 toen ze nog bij Akros speelde.

Spelen of Coachen?: Voor Ellen is spelen altijd het leukste geweest, gevolgd door training geven, vooral met haar partner in crime, Thecla. Ko vond spelen ook het leukste, vooral op het hoge niveau van heren 1. Ellen stopte met spelen bij Akros omdat er geen dames meer waren, en probeerde hockey, wat een flop was. Ze speelde een tijdje bij Cuijk, maar miste de gezelligheid van Akros.

Akros: De gezellige democratische Club: Ko prijst Akros om zijn democratische karakter, waar iedereen van U10 tot heren 1 elkaar kent en even belangrijk is. Ellen zegt hierover: "Dat komt vooral door de vele activiteiten die we organiseren, toen en nu. Nu heb je het AYT Toernooi, het basketballkamp en de jeugddagen."Ko vult aan: "En vroeger hadden we de Vijfkamp, de Vossenjachten en het Nachttoernooi en natuurlijk de vele gezellige avonden in de kantine bij Harry met de flipperkast. Dit soort evenementen zorgden en zorgen ervoor dat de club een hechte gemeenschap is.

Toekomstwensen: Ko hoopt dat de democratische sfeer van Akros behouden blijft, terwijl Ellen hoopt dat er een grote groep mensen blijft die zich voor de club wil inzetten. Ze benadrukt het belang van ouderbetrokkenheid voor het voortbestaan van de club. Ko wil dat Akros een goede naam behoudt bij de basketballbond en hoopt dat de sporthal goed blijft functioneren. Ellen hoopt dat de krant weer over Akros gaat schrijven, want momenteel lijkt het alleen maar over voetbal te gaan.

Conclusie: Ko en Ellen zijn de ruggengraat van Akros, met hun jarenlange inzet en passie voor basketball. Hun verhalen zijn een testament van vriendschap, gezelligheid en de kracht van een hechte gemeenschap. Akros is niet zomaar een club, het is een familie waar iedereen zich gezien en thuis voelt.