Leden van het eerste uur: Anita, Cecile en Céline

Dames van het eerste uur: Anita, Cecile en Céline

We hebben al veel mogen horen van de heren van het eerste uur in onze rubriek ‘50 jaar Akros’. Maar nu is het tijd voor de meisjes/dames van het eerste uur: Cecile, Céline en Anita.

Aan de koffie bij de familie Albers thuis spreken we over teams, coaches en teamgenoten uit de allereerste dagen van Akros. “Hoe heette zij ook alweer?” en “Waar is zij nu gebleven?” Marcel (echtgenoot van Cecile en broer van Céline) loopt toevallig langs en wordt meteen aan zijn mouw getrokken. Hij vult de namen vlekkeloos aan en maakt zich daarna uit de voeten. Het gaat nu immers om de dames (ook wel een beetje ‘zijn’ dames als familielid en gewaardeerde coach).

De eerste herinneringen komen van Cecile en Céline en gaan terug naar mei 1977 toen zij als scholieren van het Elzendaalcollege deel mochten nemen aan het Internationaal Scholentoernooi dat in Boxmeer werd georganiseerd. Teams als Finland, Cyprus en Israël namen er aan deel. “Dat was zo’n leuke tijd! Dat had ik nooit willen missen!”, zo Cecile. “We kregen gloednieuwe trainingspakken en de sfeer was echt geweldig! Je kende je tegenspeelsters soms al van het ontbijt omdat al die speelsters in Boxmeer en omgeving in gastgezinnen verbleven. De enige wedstrijd die we toen gewonnen hebben was tegen Cyprus. Daar waren we erg trots op!”

Voor Cecile en Céline gaat die tijd vloeiend over in de tijd bij Akros, waar zij als meisjes junioren en dames senioren vele successen mochten beleven. Seizoen 1977-78 kampioen 1e klasse als meisjes junioren, evenals het jaar erop waarbij ze ook eerste werden op het promotietoernooi in Nuenen. Seizoen 1980-81 kampioen met de dames in de 2e klasse, zo ook het daaropvolgende jaar met daarnaast ook nog winst in het bekertoernooi. Anita sloot in het seizoen 1978-1979 aan bij de dames senioren. De dames waren dus bijna net zo succesvol als de heren uit die tijd. Dat er iets meer aandacht in kranten en dergelijke besteed werd aan de heren vonden en vinden ze niet onrechtvaardig: “Dat de aandacht naar de heren uitging was normaal. Dat waren gewoon prachtige wedstrijden om te zien. Wij zaten daar zowat iedere zaterdag bij te tafelen omdat we dat gewoon hartstikke mooi vonden.”

Tijdens het terugkijken van oude foto’s gaat het gesprek heen en weer tussen de dames en is het een warme mix van nostalgie, herkenning en verwondering over het verleden. Céline: “We waren best wel fel en fanatiek, soms zelfs een beetje té. Maar altijd sportief! Voor de coaches was dat ook niet altijd zo gemakkelijk.” “We hadden meerdere coaches”, aldus Anita. “Natuurlijk Thieu Vullings en daarna Gerard van der Linden, Bert Reintjes en natuurlijk Marcel.” “We vonden onszelf best wel goed”, vervolgt Céline, “en maakten het daardoor voor de coaches best lastig, we meenden het allemaal beter te weten. Behalve dan bij Marcel, die wist precies hoe hij ons als team én individueel moest aanpakken”.

Terug naar de actiefoto’s uit die tijd, moeten de dames erg gniffelen over de tenues en met name de korte broekjes. Cecile: ”Het was gewoon een hele gezellige tijd. We gingen ook veel met elkaar uit of bleven in het Hoogkoor.” “Of we gingen bij elkaar kaarten”, vult Anita aan. Uit de gesprekken tussen de dames wordt duidelijk dat Akros toen ook al een warme club was van verbondenheid, inzet en liefde voor het spel. Zelfs nu, jaren later, voelt Cecile dezelfde warmte als ze de zaal binnenloopt om naar haar zoon Ruud bij heren 1 te komen kijken.

De dames kijken met een grote glimlach terug op een tijd vol sportieve hoogtepunten en gezelligheid. Hun verhalen laten zien dat Akros toen al draaide om plezier, teamgevoel en samen mooie dingen neerzetten.