Leden van het eerste uur - Paul Boersma

Leden van het eerste uur: Paul Boersma

Van speler naar scheidsrechter en van basketbal naar stoomtreinen: Een levenslange passie

Het moet de tweede helft van de jaren zeventig van de vorige eeuw zijn geweest dat ik gegrepen werd door het basketballvirus. Het Elzendaalcollege in Boxmeer organiseerde toen het Europese kampioenschap voor meisjesteams van middelbare scholen. Bij ons thuis in Sambeek logeerden twee Belgische speelsters. Ik heb toen meerdere wedstrijden bezocht in 't Hoogkoor en kort daarna mij aangemeld als lid bij Akros. Jan Kroezen stelde nog voor om een paar trainingen op proef mee te draaien. Maar dat vond ik niet nodig. Mijn besluit om lid te worden stond vast. Op mijn shirt prijkte het nummer 33.

Mijn eerste wedstrijden waren tijdens een toernooi te Arnhem. Ik kan me nog herinneren dat ik een doelende speler van de tegenstander in de rug sprong en er met een opzettelijke fout genadig vanaf kwam. Ook herinner ik me de terugreis nog. Met twee teams in het busje van Marcel Albers. In de bebouwde kom bukken zodat de politie niet kon zien dat er iets teveel passagiers in het busje zaten.

Als speler heb ik geen successen behaald. Ik scoorde per seizoen wat een matige speler per wedstrijd scoort. Het fluiten van wedstrijden ging me beter af. Niet alleen wedstrijden van eigen teams, maar ook binnen rayon Zuid. Als ik na een wedstrijd in het rayon nog even in het 't Hoogkoor langs ging, kon ik regelmatig nog een wedstrijd fluiten of 'tafelen'. 

In die periode heb ik ook enkele scheidsrechterscursussen binnen Akros gegeven. Zeker de eerste cursus was zeer succesvol. Veel leden van het eerste uur namen deel aan die cursus. Ze hadden veel ervaring en kennis, maar misten nog een scheidsrechtersdiploma. Het slagingspercentage was ongekend hoog. 

Om als scheidsrechter wat meer bagage in huis te hebben, heb ik destijds ook het trainer A-diploma gehaald. Onderdeel van de trainersopleiding was een stage, die ik gelopen heb bij het damesteam van Lieshout. Hoezo de dames van Lieshout zul je je afvragen. Harry Havekes was toen de trainer / coach van dat team. Na het behalen van mijn trainersdiploma heb ik overigens nooit meer een training gegeven.

In de periode dat Albert Swinkels voorzitter was, ben ik als wedstrijdsecretaris toegetreden tot het bestuur van Akros. Hoe lang ik wedstrijdsecretaris geweest ben, kan ik me niet meer herinneren. Wel dat het indelen van 'tafelaars' en scheidsrechters een lastige klus was en dat lang niet iedereen kwam opdagen. Ben benieuwd of dat tientallen jaren later nog steeds zo is.

In 1989 ben ik voor mijn werk naar Apeldoorn verhuisd en kwam er een einde aan mijn betrokkenheid bij Akros. Dit betekende echter geen einde aan mijn basketballactiviteiten. Ik ben nog jaren penningmeester geweest van rayon Oost en enkele jaren bondspenningmeester. Ook heb ik jarenlang landelijk gefloten. In 2002 heb ik het bondsbestuur verlaten. Omdat het bondspenningmeesterschap erg tijdsintensief was, was ik toen al gestopt met fluiten. Mijn allerlaatste wedstrijd heb ik destijds gefloten in 't Hoogkoor. Een demonstratiewedstrijd tussen een selectie met ex-internationals en een selectie met lokale spelers. Volgens mij was deze wedstrijd in het kader van een jubileum van Akros. Leuk om mijn scheidsrechterscarrière te eindigen waar het ooit begonnen is.

Met het verlaten van het bondsbestuur kwam er wel een einde aan mijn basketballactiviteiten. Vrijwilliger ben ik echter gebleven. Inmiddels ben ik al meer dan 20 jaar actief voor de Veluwsche Stoomtrein Maatschappij. Iets heel anders, maar ook heel erg leuk.

Paul Boersma